Ένας Θεσσαλονικιός μπορεί να ζήσει και να βασιλέψει στη Μαδρίτη.

Εδώ θα μπορούσα να βάλω μια τελεία και να σε αφήσω να φανταστείς τα υπόλοιπα. Επειδή όμως ξέρεις πώς είναι ένας Θεσσαλονικιός, είμαι σίγουρη πως μπορείς να φανταστείς και το πως είναι η Μαδρίτη.

Όμως, θα σου περιγράψω αυτές τις υπέροχες 48 ώρες που πέρασα εκεί και που πλέον την κατατάσσω στις καλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις που έχω επισκεφθεί – και πίστεψέ με δεν είναι και λίγες! Καταφέραμε να φτάσουμε λοιπόν το βράδυ της Τετάρτης, έπειτα από ένα κουραστικό ταξίδι (η γλυκούλα Ryanair φρόντισε γι’ αυτό) και η αλήθεια είναι πως φάγαμε κάτι πρόχειρο και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Οπότε οι 48 ώρες μας ξεκινούν από το πρωί της Πέμπτης.

10 η ώρα ήμασταν στο Magasant όπου φάγαμε πρωινό. Να πας. Το ψάξαμε το θέμα πρωινό πριν πάμε και καταλήξαμε εκεί. Φάγαμε ένα από τα πιο νόστιμα σάντουιτς με κοτόπουλο που έχουμε φάει ποτέ. Μετά το πρωινό λοιπόν, ξεκινήσαμε το περπάτημα , το οποίο και δεν σταμάτησε μέχρι που μπήκαμε στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Puerta del Sol, Plaza de Mayo είναι οι δυο κύριες πλατείες της Μαδρίτης και ευτυχώς είναι κοντά μεταξύ τους. Η Μαδρίτη δεν ήταν ιδιαίτερα στολισμένη, καμία σχέση δηλαδή με το χριστουγεννιάτικο Βερολίνο. Όμως είναι μια πόλη που θα σε κάνει να νιώσεις αμέσως οικεία. Ελαφρώς στολισμένες λοιπόν, αλλά γεμάτες με κόσμο, είναι δυο υπέροχες πλατείες – στην Plaza de Mayo υπήρχαν και κάτι σπιτάκια τύπου Χριστουγεννιάτικη αγορά, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Αφού περπατήσαμε λοιπόν και κάναμε βόλτα στα μαγαζιά, καταλήξαμε στα Βασιλικά ανάκτορα της Μαδρίτης (Palacio Real de Madrid). Από τα πιο καλοδιατηρημένα παλάτια που έχω πάει ποτέ. Θα χορτάσει το μάτι σου από έργα τέχνης και υπερβολική διακόσμηση, με εισιτήριο στα 11 ευρώ.

Τα αγόρια τη παρέας, που για κανένα λόγο δεν θα έμπαιναν στο παλάτι, κατευθύνθηκαν προς το Mercado San Miguel, ένα εμπορικό σαν το δικό μας καπάνι (μακάρι το καπάνι να ήταν έτσι!).

Σε αυτό το σημείο έχω να πω πως , όταν μπήκα μέσα, ξετρελάθηκα! Κρασιά, ουίσκι, μπύρες, τάπας, παέγια, γλυκά, φρούτα και άλλα πολλά, ήταν γύρω μας, σε μια κλειστή αγορά γεμάτη από κόσμο.

 

Αν ποτέ βρεθείς στη Μαδρίτη, έστω και για μια ώρα, πρέπει να πας εκεί.

Αφού λοιπόν πήραμε μια ανάσα σ’ αυτήν τη μαγική αγορά, συνεχίσαμε για το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofia. Στο μουσείο αυτό φιλοξενείται ένας από τους διασημότερους πίνακες του Πικάσο η Γκουέρνικα και έτσι στοχευμένα, πήγαμε να τον θαυμάσουμε. Στο ίδιο μουσείο επίσης θα βρεις σπουδαία έργα των Νταλί, Ρέμπραντ και Μιρό. Αξίζει να ρίξεις μια ματιά.

Κάπου εκεί καλέσαμε uber για να μας πάει σπίτι μας, μιας και δεν μας κρατούσαν πλέον τα πόδια μας. Ξεκουραστήκαμε για μια ωρίτσα και βγήκαμε!

Πέμπτη βράδυ και την περάσαμε στο Lamiak, ένα μαγαζί για κρασί και tapas. Πέμπτη βράδυ ξαναλέω και βγήκαμε να φάμε και να πιούμε στις 11 το βράδυ. Πέμπτη βράδυ και είχε ανοιχτά μαγαζιά. Απίστευτο!!

Κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι κανείς δεν μιλάει αγγλικά. ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΩΣ. Είναι πιθανότερο να συνεννοηθείς με νοήματα, παρά σε κάποια γλώσσα.

Παρασκευή στις 10 πάλι για πρωινό. Pum Pum Café αυτήν τη φορά. Τέλειο και αυτό. Και επειδή ήμασταν πέντε άτομα, είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε αρκετά πράγματα. Προτιμήσαμε κλαμπ σάντουιτς και αβγά benedict.

Περπάτημα για άλλη μια φορά μέχρι το πάρκο Retiro. Ένα υπέροχο, τεράστιο πάρκο μέσα στην πόλη με τεχνητή λίμνη, που μπορείς να κάνεις βαρκάδα, βοτανικό κήπο και άπειρο χορτάρι για πικ νικ. Εδώ ζήλεψα. Θα ήθελα να έχουμε και εμείς ένα τέτοιο πάρκο.

Επόμενη στάση Στάδιο Santiago Bernabéu. Αξίζει μια βόλτα και το μετρό σε αφήνει ακριβώς μπροστά.

H Μαδρίτη έχει ένα δίκτυο μετρό, που εξυπηρετεί σχεδόν ολόκληρη την πόλη, με 12 γραμμές.

Λοιπόν, 25 ευρώ θα δώσεις για μια ξενάγηση στο γήπεδο, που αξίζουν όμως μέχρι το τελευταίο ευρώ. Audioguide μην πάρεις. Εμείς πήραμε, αλλά στην ουσία δεν χρειαζόταν. Έχουν φτιάξει μια απίστευτα οργανωμένη ξενάγηση, που θα σου αρέσει, είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα, που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο.

Δεν γίνεται να φύγεις από τη Μαδρίτη χωρίς να φας churros. Παραδοσιακό γλυκό, που το βουτάς σε ένα φλυτζάνι γεμάτο σοκολάτα. Valor λεγόταν η σοκολατερία που καθήσαμε και μας άρεσε πολύ.

Χωρίς ανάσα συνεχίσαμε για να πιούμε το τελευταίο κρασί στην πόλη αυτή, στο El Tempranillo. Ένα μαγαζί με υπέροχα tapas και καλό κρασί, χωρίς μουσική, αλλά ούτε που το προσέχεις. Το El Tempranillo είναι στον ίδιο δρόμο με το Lamiac, ένας δρόμος δηλαδή γεμάτος υπέροχα μαγαζιά. Αφού ήπιαμε δυο μπουκάλια κρασί (Rioja Crianza), συνεχίσαμε σε ένα μπαρ της δεκαετίας του 80′. Έχει μείνει ίδιο από τότε, που ακόμα και η Dj έπαιζε μουσική από βυνίλιο!

Uber και σπίτι..

extra info:
  • παντού θα φας καλά θαλασσινά
  • το νερό είναι και εδώ ακριβό, 2 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι
  • μπορείς να διασκεδάσεις άνετα ως το πρωί
  • εμείς περπατήσαμε 35 χιλιόμετρα σε 2 ημέρες
  • οι άνθρωποι εκεί είναι ίδιοι με εμάς. Ίδιοι όμως;!;!

 

 

 

%d bloggers like this: